Öyle bir an gelir ki kalır insan ne ileri gitmek ister nede geriye dönmek, boşlukta bir nokta misali.Ne kadar yer tutar ki insan ne kadarına gücü yeter yükünün, hep bir şeyleri kovalar bazan kendi kaçar kendinden.Zaman acımasız ne çok şey alıyor elimizden gözümüzün yaşına bakmadan ,hep hesap kitap kalıbına uymak, uydurmak işmiz,,, unutuyoruz geçenin ömür olduğunu .Umutlarla süslediğimiz sağlı sollu ışıklı yolumuzu patlayan ampuller karartsada,,, her seferinde yeni bir lamba yada bir fenerin ışığı ile aydınlatmaya çabalıyoruz korkularımıza kabadayılık ederek, karanlık korkusunu bastırmak için bağıra bağıra söylenen şarkının nağmesini bozup, umutla çıktığın bir yolda çıkmaz bir sokakla, cümle sonuna konulan nokta gibi kalınca. korkuyorum korkularımdan, her şey kolaylaşırken neden zorlaşıyor yaşamak... Ne zor çocuk olmak ne zor büyük olmak , adam olmak!!!Bütün bu hengamede yenik düşuyor insan ne kadar dirensede garip bir tepki veriyor ne ileri nede geri,,,hiç bir şeyin aslı yok sureti ile idare eder olduk bu yüzden kalakalıyoruz orta yerde...
Aslında ne güzel demiş Ömer Hayyam
"Dünyada ne var kendine dert eyleyecek bir gün gelip can bedenden gidecek"
sevgiyle umutla ...